“… Keşiş, mumun titreyen ışığında uykulu gözlerini biraz daha açtı. Zaman, neredeyse geceden sabaha dönmek üzereydi ancak hala yazılacak çok fazla şey vardı… Yorgun parmakları artık kağıda gitmek istemiyordu…”
Bu cümleler aslında usta yazar “Umberto Eco”nun “Gülün Adı” isimli eseri gibi mistik bir hikayenin başlangıcı olabilir… Ama niyetim size bu tarzda bir öykü anlatmak değil. Aksine, uzun zaman önce; Bir Ortaçağ gecesinde yaşanan bu sahnelerden birinin…
Birçok kişi için kaset, aynı zamanda hayatlarındaki belli bir döneme dönmenin bir sembolü. Eskiden bir kaseti alıp başa sarmak ya da favori şarkınıza kadar ileri sarmak, bugünkü “Çalma listesi” hazırlamaktan çok daha farklı bir duygusal deneyim sunuyordu. Çünkü tam da “o an”, kasetle kurduğumuz ilişki, kişisel bir hikayeye dönüşüyordu. Bugün de aynı duyguyu yeniden yakalamaya çalışan müzik severler, kasetlerin…
Ripley artık öylesine ünlü olmuştu ki gönderilen mektupların zarflarına sadece “Rip” yazılması yeterliydi. Ancak bazen postacıların bu mektuplardan ötürü isyan ettiği de oluyordu. Bir defasında kendisine taşınılmayacak kadar büyük bir kartpostal gönderilmişti. Özel olarak hazırlanan bu kartpostalın boyu neredeyse kocaman bir caddeyi baştan başa kaplayacak kadar büyüktü!
1920’lerin sonlarına doğru “Yeryüzü Tanrıları” isimli eserini yazdığı dönemde, bir gece kar yağıyorken, dışarıda yazmak ister eserini. Dışarı çıkar ve Central Park’a gider. Yanına gelen polisler Cibran’a nereli olduğunu sorduktan sonra, polislerden bir tanesi “Sizin oradan bir yazar var, ne zaman ki kitapları evime girdi, eşimle tartışmalarımız sona erdi. Artık birbirimizi daha iyi anlıyor ve daha çok seviyoruz. Sanırım o yazarın ismi Halil Cibran’dı. Söyle bakalım, hiç duydun mu bu adamı?” der. Cibran da hafifçe tebessüm eder ve…
Dünyanın bilinmedik bir yerinde, bilinmedik bir şehrin tanıdık bir parkındaydım dün… Mevsimlerden kıştı ya da kıştı mevsim. Soğuktu hava. Yapraklar, kaldırımlarda köşe kapmaca oynuyorlardı. Gençti adam ve yaşlıydı düşünceleri… Ruhunu kesip atmayı düşünüyordu ya da ruhu onu terk etmeyi! Rüzgar, hafif hafif eski bir melodiyi taşıyordu adamın kulaklarına ve genç adam hissetmiyordu bu ezgiyi! Akşam yavaş yavaş çöküyordu şehrin üzerine ve ihtiyar bekçi…
1887 yılında Japon İmparatoru Meiji’nin yeğeni Prens Komatsu, bir savaş gemisiyle İstanbul’a gelir. Bu ilk temas, ebedi Türk-Japon dostluğunun ve kardeşliğinin başlangıcı olarak kabul edilir… Ve aynı zamanda Osmanlı Japon tarihindeki çok özel bir hikayeyi de içinde barındırır… Tarihteki ilk Osmanlı robotu olarak bilinen “ALAMET”in (Osmanlıca’da “Mucize” anlamına gelen) hikayesini! Şimdi zamanda küçük bir yolculuğa çıkalım ve hikayemizin ayrıntılarına geçelim…
Bu kızıl saçlı ilaheyi her dinlediğimde aklıma “Elf” müzikleri gelir ve ruhumu adeta Tolkien’ın orta dünyasında dolaştırır. Shakespeare’deki bir tutam ölümsüzlük tozuna benzer ve utangaç bir bulutun kanadına tutunup iç yolculuğunuzu kuş bakışı seyretmeniz için nefis bir kılavuzdur büyülü sesi…
Hanımefendiler ve beyefendiler, Sizden doğruyu, yalnızca doğruyu söyleyeceğinize yemin ederek aşağıdaki soruyu cevaplamanızı rica ediyorum; “Bir yakınınıza, sevdiğiniz ya da sevmediğiniz birisine en son ne zaman mektup yazdınız?” Herhangi bir makine aracılığıyla, daktilo veya bilgisayarla değil; Elinize kalemi alıp, kağıtla temas ederek… Güzel de olabilir, kargacık burgacık da. Kendi el yazınız olmak koşuluyla! Duygularınız veya […]
Kendi hayatlarımızı gayet güzel yaşıyoruz. Ama bizim hayatlarımızın toplamı, yapılan buluşlar ve nice şey bir araya geldiğinde aslında yaşlı dünyamızın ve insanlığın tarihini oluşturuyor. Son zamanlarda kafayı resmen bu konuya taktım. Yaptığım minik araştırma, çok keyifli bir yazıya dönüştü. Bayanlar baylar, işte Tetik Araştırma Şirket’inin ihtiyar delikanlı dünyamız ve tarihimizle ilgili vardığı sonuçlar! İnsanlık tarihini […]